Amelie: 'Soms denk ik: ik moet weg, me losmaken van deze man'

Drie jaar geleden dacht Amelie (56) dat ze de perfecte man had ontmoet. Hij was lief, zorgzaam en had ook nog eens geld in overvloed. Dat hij een workaholic was, ontdekte ze pas toen de relatie niet zo idyllisch bleek als ze had gehoopt.

'Onlangs logeerde ik bij een vriendin in Friesland, terwijl Koen op zakenreis was. Hij had erop gestaan mij bij haar op te halen nadat hij was geland op Schiphol, al was dat behoorlijk om. Tegen acht uur ’s avonds reed hij voor, met zijn witte Audi. Strak in het pak stapte hij uit. Niets verraadde dat hij een lange vliegreis achter de rug had. In zijn handen had hij twee bossen bloemen. Een voor mij, de ander voor mijn vriendin. Daarna haalde hij een fles champagne uit de auto.'

Mooi plaatje

'Mijn vriendin moet gezien hebben hoe mijn gezicht betrok. ‘Voor mij geen alcohol vanavond,’ reageerde ze vlug. ‘Trek die fles straks maar lekker met z’n tweeën open.’ Terwijl Koen mijn koffer naar de auto bracht, keek ik haar dankbaar aan. Ik had haar verteld hoe spaarzaam mijn tijd met Koen is. Toch had ik niet helemaal open durven zijn. Zelfs niet tegen haar, mijn vriendin die ik al dertig jaar ken. Als zij zou weten hoe eenzaam ik ben, zou ze schrikken. Ze zou het zich vast ook niet kunnen voorstellen. Nee, het plaatje is zo mooi. Maar de werkelijkheid is minder idyllisch. Zo’n drie jaar geleden schreef ik mij in op een datingsite. Na mijn scheiding, een paar jaar eerder, ging het eindelijk weer goed met mij. Ook mijn jongste was het huis uit en ik had een fijne baan gevonden.' 

Eerste afspraakje

'Ja, ik had het weer prima voor elkaar, al woonde ik dan in een huurhuis en was het financieel passen en meten. Mijn oudste dochter stimuleerde me om weer op zoek te gaan naar de liefde. Samen maakten we een profiel aan, zij schreef mijn tekst en keurde mijn foto’s. De hoeveelheid aan reacties was vleiend. Koen sprong er meteen uit. Hij had een leuke mail geschreven. Kort, weliswaar, maar origineel en persoonlijk. Zijn foto’s maakten ook indruk. Brede schouders, mooie grijze haren en een stoppelbaardje. Als ik door mijn wimpers gluurde had hij wel iets weg van George Clooney. Na drie weken mailen spraken we af. Het was mijn eerste afspraakje in zevenentwintig jaar en wat was ik zenuwachtig. Maar dat was direct over toen Koen binnenkwam. Hij was warm, hartelijk en zat vol grapjes, niet alleen tegen over mij maar ook tegen de bediening in het restaurant. En hij zag er net zo uit als op de foto’s. Mijn dochter had me nog gewaarschuwd dat ik mogelijk een verouderde – of zelfs ‘verlopen’ – versie zou aantreffen. Niets was minder waar.' 

Geweldige klik

'En het klikte geweldig. Koen vroeg me uit over mijn leven, mijn kinderen, mijn huwelijk. Zelf was hij ook gescheiden, al tien jaar. Dat was erg pijnlijk geweest maar zijn werk had hem erboven op geholpen. Hij was een eigen zaak begonnen en haalde daar veel voldoening uit. Veel meer liet hij er toen niet over los. Zijn smartphone, waar hij later mee vergroeid zou blijken, had hij op stil. De enige die ons die avond af en toe onderbrak was de ober.'

Champagne in de jacuzzi

'Pas een maand na onze eerste ontmoeting kwam ik bij Koen thuis. Toen was ik al tot over mijn oren verliefd op deze innemende man met wie ik sinds ons eerste etentje dagelijks contact had gehad. Al had hij in een hutje op de hei gewoond, ik wilde met hem verder. Maar hij bleek een vrijstaande villa te hebben, waanzinnig mooi ingericht, omringd door een immense tuin. Ik was sprakeloos. Ik had al wel in de gaten gehad dat Koen geen geldzorgen had maar dít had ik nu ook weer niet verwacht. Die avond vertelde Koen me pas hoe succesvol zijn bedrijf was. Hij had dat niet eerder willen benadrukken, door slechte ervaringen met vrouwen die vooral op zijn geld vielen. Die avond dronken we champagne in zijn buitenjacuzzi. Ik had het gevoel dat ik in een sprookje was beland.'

Vurige ogen

'Nu, in de auto vanaf mijn vriendin naar huis, stelde ik Koen voor zo ook weer samen in de jacuzzi te gaan. ‘Natuurlijk lieverd,’ zei hij met een warme blik, terwijl hij zijn hand op mijn been legde. Maar eenmaal thuis moest hij nog een telefoontje plegen. En nog een. Het werd zo laat dat ik besloot het bubbelen te skippen en ik trok een leuk setje aan onder mijn dure peignoir, die Koen meebracht uit Singapore. Anderhalf uur na onze thuiskomst zaten we dan toch met een glas wijn op de bank. Even was het weer net zo vertrouwd als toen we elkaar net ontmoet hadden. Mijn eenzame hart ontdooide onder zijn vurige ogen. Kussend liepen we de trap op naar onze slaapkamer.' 

Soep met brood

'Daar ging ik nog even naar de badkamer. Heel even maar. Toen ik terugkwam, was Koen in slaap gevallen. Kon ik het hem kwalijk nemen? Ik wist dat hij al twintig uur op was. Misschien niet dus – toch brandden mijn tranen. Zou er de volgende ochtend een herkansing zijn? Nee. Toen ik wakker werd, was de plek naast me leeg. Er lag een post-it. ‘Ben even naar de zaak. Vanavond neem ik je chique mee uit eten.’ En toen zetten de tranen door. Ik had geen behoefte aan luxe vanavond. Veel liever wilde ik nu in zijn armen kruipen.  Samen ontbijten, kletsen, krantje lezen. Een wandeling maken. En voor mijn part ’s avonds soep maken, met brood. In plaats daarvan was ik alleen. Omdat bij Koen zijn werk nu eenmaal altijd voorgaat.' 

Creditcard

'Totdat ik bij hem introk, vijf maanden na onze ontmoeting, wist ik nog niet dat hij zo’n workaholic was. Ja, hij was druk en zei geregeld een afspraak af, maar dat maakte hij goed met heel veel telefoontjes, app’jes en attenties. En als we elkaar zagen, dan was hij er ook echt. Ik vond hem fantastisch. Dat vonden ook mijn vrienden, mijn kinderen. Mijn dochter grapte zelfs: ‘Als hij wat jonger was, zou ik hem inpikken.’ Wat voelde ik me rijk met Koen. Omdat mij op handen droeg. Níet om zijn geld. Hoewel dat wel meegenomen was, natuurlijk. Mijn eigen baan had ik opgegeven toen we gingen samenwonen, de afstand was te ver. Ik kreeg van Koen een creditcard en kon kopen wat ik wilde.' 

Nooit exclusief

'De eerste tijd genoot ik daar erg van. Mijn ex en ik hebben het nooit ruim gehad, dus dit was nieuw voor mij. Maar nog veel meer genoot ik van de momenten van samenzijn met Koen. Ik ontdekte weer wat het was om echt van iemand te houden, dingen te delen, betrokken te zijn. Zo fijn! Tenminste, als er tijd was; want vanaf het moment dat ik bij Koen ging wonen, had ik hem nooit meer exclusief. Zijn telefoon stond altijd aan – en ging voortdurend af. Hij maakte lange dagen. ‘Ik moet tijd inhalen van het afge­lopen halfjaar, zei hij lachend. ‘Toen heb ik zo veel dingen laten liggen voor jou!’ En ik begreep het. Ik nam genoegen met de tijd die hij over had. En geloofde zijn verhalen nog over ‘straks is het weer rustig’ en ‘binnenkort gaan we op vakantie.’ 

'Het kan niet anders'

'Tweeënhalf jaar later weet ik dat het nooit rustig zal worden. Koen is verslaafd aan zijn werk. Die vakanties, die zijn er gekomen, zeker. Maar ook dan was hij nog een paar uur per dag aan het bellen of vergaderen op afstand. En verder was hij doodmoe. Niet gek als je bedenkt dat hij werkweken van tachtig, negentig uur maakt. Dat is hij gewend en ‘het kan niet anders,’ zegt hij. Hij wíl niet anders, weet ik. In het begin suste ik mezelf. Dit was nu eenmaal zijn passie; als ik hem wilde, kreeg ik dit erbij. Ik vermaakte mezelf: door vriendinnen uit te nodigen, die allemaal versteld stonden van mijn prachtige leven, en eigen bezigheden te zoeken, zoals vrijwilligerswerk en sporten. Maar ik voelde me steeds vaker eenzaam. Omdat ik langzaam ontdekte hoe leeg mijn idyllische leven eigenlijk is.' 

Ja maar

'Anderen hebben dat niet door. Als Koen en ik samen ergens komen, valt hij bij iedereen in de smaak. Hij is zo innemend en hoffelijk. Ze denken dat ik mijn handen mag fijn­knijpen met hem. Dat ís ook zo. Maar ze weten niet hoeveel ik alleen ben. Zelfs in bed, want hij heeft weinig slaap nodig. Zégt hij; op momenten dat hij vrij is, is hij moe. Zitten we eindelijk een avond gezellig bij onze mooie open haard, valt hij in slaap. Als wij iets plannen is het steeds afwachten of het door zal gaan. En als ik daar wat van zeg, is er altijd een ‘ja maar.’ 

Weg

'Ik ben gestopt met commentaar leveren. Het voelt te triest om te moeten vechten voor zijn aandacht. En ik kan hem toch niet veranderen. Liever probeer ik blij te zijn met wat we wel hebben. Maar als dat holle gevoel van gemis weer opsteekt, denk ik soms: ik moet weg. Mij losmaken van deze man. Die me zo op een voetstuk zet, maar ondertussen amper echt oog voor mij heeft. Maar dan stel ik mij voor dat ik weer terugga naar het soort huurwoning als waar ik woonde. Weer op mijn geld moet letten. En naar een leven zonder Koen. Maar ik hou van hem! Dus dan shop ik mijn eenzame gevoel maar weg en als ik dan ’s avonds complimentjes van Koen krijg over hoe goed ik eruitzie, we heerlijk eten, praten en vrijen, dan kan ik er weer even tegenaan. Tot het volgende moment dat ik voel dat hij zijn werk verkiest boven mij.”’

Beeld: iStock

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in