Karlijn (46): ‘Ik was 45, hij 74: dat was toch ondenkbaar?’

Vorig jaar raakte Karlijn (46) bevriend met de bijna dertig jaar oudere Menno. Maar verliefd, op een man die nog ouder was dan haar vader? Het bleek wel degelijk te kunnen. Karlijn was nog nooit zo gelukkig als nu, met Menno.

“De avond waarop Menno bekende dat hij meer voor mij was gaan voelen, was ik ronduit gechoqueerd. Ik had het niet zien aankomen en ik voelde eigenlijk niet meer dan een diepe vriendschap voor hem. Stiekem dacht ik: wat haalt hij zich in zijn hoofd! Ik was 45, hij 74: dat was toch absoluut ondenkbaar? Weer thuis was ik behoorlijk in de war. Ik heb altijd gezegd dat echte liefde overal doorheen gaat. Ras, geslacht, leeftijd: het doet er niet toe. Nu liep ik toch tegen een eigen taboe op. Menno mailde de volgende dag dat hij bang was, dat zijn bekentenis onze vriendschap zou aantasten. Ik zei dat hij zich daar geen zorgen over hoefde te maken. Maar hij moest wel beseffen dat het echt nooit iets zou worden tussen ons.

Stapelverliefd

En zie ons nu! We wonen samen, zijn stapelverliefd en allebei dolgelukkig. Eindelijk, voor het eerst in mijn leven, heb ik een relatie waarvan ik denk: dit klopt. Alles klopt. Het is zó gezellig. En ik heb nog nooit zo vaak de slappe lach met iemand gehad.

Toen ik Menno leerde kennen was ik al tien jaar single. Een happy single, die niet op zoek was. Met al mijn eerdere relaties was wel wat, ik had nu het goed met incidenteel een minnaar, een uitstekende baan, mijn eigen huis, twee katten, een hoop vriendinnen en lieve familie. Ik ontmoette hem bij de bridgeclub, waarvan ik bestuurslid was. Zijn vrouw leefde toen nog en ik vond hen beiden heel aardig. Doordat we in dezelfde straat woonden, kwamen we elkaar af en toe tegen en maakten dan een praatje. Ik wist dat Menno’s vrouw tegen kanker had gevochten. Via-via hoorde ik dat ze de strijd toch had verloren. Onverwacht bleek de ziekte terug en toen was het binnen een maand voorbij. Toen ik Menno enige tijd later trof op de Nieuwjaarsborrel, stapte ik op hem af om hem sterkte te wensen. Daarbij nodigde ik hem uit voor een etentje met wat buren; hij kon vast wel wat afleiding gebruiken. Daarna liepen we elkaar steeds vaker tegen het lijf. Toeval, dacht ik – later bleek dat hij mij geregeld zag aankomen vanuit zijn raam en het toeval dan een handje hielp. Hij vond mij bijzonder, voelde zich door mij gezien en gehoord, en dat was nieuw voor hem. Op een keer zaten we samen op de bus te wachten. Ik vroeg hoe het ging. Niet zo goed, zei hij eerlijk. Toen hij me vertelde dat hij daar weinig over sprak met zijn volwassen kinderen, omdat hij hen daar niet mee wilde belasten, zei ik dat ik dat ‘als dochter’ heel erg vond; als het zo slecht met mijn vader ging, zou ik dat absoluut willen weten. We raakten in zo’n zo diep gesprek dat ik hem vroeg wat te komen drinken en we zaten de hele avond te praten. Het klikte enorm: vanaf het begin is er een soort soulmate-gevoel geweest. We voelden elkaar aan, bespraken alles, ook heel intieme dingen, en hadden dezelfde humor. Er ontwikkelde zich een hechte vriendschap. Dat hij zoveel ouder was, kon mij niet schelen: hij had een jonge ziel, en was een interessante, ontwikkelde en boeiende man.

Behoefte aan seks

En toen kwam die bekentenis. Hij had mij inmiddels veel verteld over hun huwelijk en ik begreep zijn behoefte aan intimiteit heel goed. Dat had niets te maken met de gevoelens voor zijn vrouw; die miste hij nog steeds. Maar ze leefden al jaren als broer en zus, en naast het gemis van die lichamelijke liefde, bleek hij toch weer nieuwe gevoelens te kunnen krijgen. Maar kom op, toch niet voor míj? Ik was werkelijk perplex door de gedachte alleen al. Ik voelde op dat moment niet meer dan vriendschap voor hem. Dacht ik. Al wezen vriendinnen me erop dat de naam Menno in ieder gesprek opdook. We werden onafscheidelijk en hadden al een vakantie samen naar Parijs geboekt samen – met aparte slaapkamers, daar stond ik op – toen ik merkte dat ik na onze etentjes en lange praatsessies, steeds vaker, in mijn eigen huis, de behoefte voelde om bij hem langs te gaan en hem aan te raken en te omhelzen. Maar de drempel om daaraan toe te geven was heel hoog. Ik vertrouwde mijn eigen gevoel niet. Was ik gewoon gevleid door zijn aandacht? Leek hij spannend omdat het zo nieuw was? Of had ik simpelweg behoefte aan seks? Dan kon ik toch ook een vroegere minnaar voor bellen? Ik was erg bang dat mijn gevoel een bevlieging was, waarmee ik zijn hart zou breken en onze vriendschap stuk zou maken. Na een paar weken twijfelen heb ik hem toch over deze gevoelens verteld. Dit keer was hij juist stomverbaasd. Ondanks dat hij, zo heeft hij later verteld, altijd nog had gehoopt dat ik me nog wel zou bedenken: het was simpelweg té uniek tussen ons, dat was overduidelijk. Die avond hebben we gezoend. Wat was het spannend! En fijn! Daarna ben ik naar huis gegaan, zodat we het allebei konden laten bezinken. De avond erna lag ik alleen in bed. Ik verlangde enorm naar hem. Ik heb hem gewhatsappt en al heel snel stond hij voor mijn deur. Die nacht hebben we voor het eerst het bed gedeeld. Daar was ik van tevoren behoorlijk nerveus over geweest. Wat als ik op hem zou afknappen? Een man van 74 heeft toch een ouder lichaam. Stel, dat me dat zou afstoten? Maar het was heel erg spannend en alleen maar verrukkelijk om in zijn armen te liggen. Ik hield van hem; en dan doet niets er meer toe. Overigens ziet zijn lichaam – zijn gezicht ook – er nog heel goed uit voor zijn leeftijd; hij sport veel en rookt en drinkt al bijna dertig jaar niet meer.

Boeiende man

Vanaf die eerste nacht wist ik meteen dat het helemaal goed zat tussen ons. We pasten zó bij elkaar; dan zou ik toch wel gek zijn om dat te laten? Gelukkig begreep mijn omgeving dat heel goed. Ze kennen mij als een integere, uiterst zelfstandige vrouw. Ze wisten dat dit dus echte liefde moest zijn. Iedereen heeft hem meteen geaccepteerd; ook mijn vader, die nog jonger is dan Menno. Maar mijn ouders zien zijn overgave, zijn oprechtheid, en gunnen mij alle geluk. Ze hebben inmiddels genoeg sterfgevallen meegemaakt, ook van jonge mensen, en ze weten dat niets in het leven zeker is. Dat iedereen achter mijn keuze staat, komt ook doordat Menno simpelweg een ontzettend leuke, boeiende man is. Hij zit vol verhalen, heeft een roerig leven achter de rug. Hij heeft in de journalistiek gewerkt, zat vroeger veel in het café. Nog altijd heeft hij brede interesses; hij schildert en kan overal over meepraten.

Elke dag genieten

Inmiddels wonen we samen; ik, die had gedacht nooit te zullen gaan samenwonen! Maar ik wil gewoon geen dag van onze tijd verliezen. Want ja, dat wij geen heel lange toekomst zullen hebben, dat is een vast gegeven. Soms maakt me dat verdrietig. In het begin zelfs boos. Had ik mijn ware eindelijk gevonden, bleek hij zoveel ouder. Wat gemeen! En toen we in Parijs waren – geen gescheiden kamers natuurlijk… – was ik wel even bezorgd, omdat het me plotseling opviel hoe warrig en chaotisch hij kon zijn. Hij vergat dingen. Toen was ik wel van slag: hij was toch nog niet aan het dementeren? Een test thuis sloot dat uit; hij is gewoon zijn leven lang al een warhoofd geweest, terwijl ik een control freak ben. Het zou erg fijn zijn als we in ieder geval nog een paar onbezorgde jaren hebben. Maar meestal sta ik helemaal niet stil bij de toekomst. In het leven is niets zeker. Ook ik kan ziek worden. Of, wie weet – al lijkt me dat totaal onwaarschijnlijk – kom ik iemand anders tegen. Of híj, zoals hij wel eens grapt.

Menno’s kinderen hebben ook goed op mijn komst gereageerd. Ik ben altijd heel open tegen hen geweest, benoemde meteen de situatie. ‘Dit is wel een beetje gek hè?,’ zei ik bijvoorbeeld tegen zijn oudste dochter, die even oud is als ik. Die openheid hebben ze erg gewaardeerd. En ze zien hoe gelukkig hun vader is, hoe hij ineens een iPhone heeft en meer straalt dan ooit. Door mij is hij veel opener geworden en dat heeft hun band verbeterd. Hij is net zo blij met mij als ik met hem. Hij geniet enorm van mijn vrije gedrag, toch anders dan dat van zijn overleden echtgenote, die wat meer een echte ‘mevrouw’ was. In bed kunnen we gieren van de lach. En nee, ook daar merk ik er niets van dat hij ouder is. Dat ik hem heb leren kennen, is het beste dat mij ooit is overkomen. Hij is mijn soulmate en dat is het enige dat telt.”

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in