De relatiegeheimen van Erik en Marika de Zwart

'Na een ruzie is het na vijf minuten alweer: 'Bakkie koffie, schat?'

Ze zijn het lang niet altijd met elkaar eens, maar vinden dat prima. ‘Het fijne van ons vind ik dat we goed op elkaar zijn ingespeeld en een sterk team vormen.’ Maak kennis met twee montere doeners die elkaar bij de les houden, maar ook alle ruimte geven.

Wie de open woonkeuken van media-ondernemer en voormalig radio-dj Erik de Zwart (64) en zijn vrouw Marika (54) binnenloopt, kan hem niet missen: de prachtig aange­legde minispoorbaan die zich door de achtertuin slingert, compleet met buxusstruiken op bonsaiformaat. De treintjeshobby van Erik mag gerust een passie heten, zoveel is duidelijk.

Die ruime, gloednieuwe woonkeuken, met rond de grote eettafel zes stoelen in blauw velours als comforta­bele eyecatchers, verdient overigens niet minder lof. Voor dit ontwerp tekende Marika met binnenhuisarchitect en huisvriend Peter Dam. De verbouwing van vijf maanden – zelf namen ze de wijk naar Amsterdam, waar ook hun beide dochters op kamers wonen – blijkt niet eens het heetste vuur waarvoor ze samen hebben gestaan. Ze hebben het hele huis namelijk twintig jaar geleden zelf laten bouwen op de plek van hun oorspronkelijke woning.

'We hadden een voorzichtige klik. Voor mij reden om haar naam en telefoon­nummer te vragen'

ERIK: ‘Ik had in 1994 net de jarenvijftigwoning gekocht die op deze plek stond toen ik Marika ontmoette. Ze was de aantrekkelijke buurvrouw van mijn vriend en collega Lex Harding, met wie ik kort daarvoor Radio 538 had opgericht. We deden alles om publiciteit te krijgen, dus op een verzoekje of we via de radio een kroeg in Amersfoort wilden openen, zeiden we geen nee. Lex had Marika gevraagd of ze samen met een vriendin drankjes wilde rondbrengen. Die avond had ik aan de bar een leuk gesprekje met haar, noem het een voorzichtige klik. Voor mij reden om haar naam en telefoon­nummer te vragen.’

MARIKA: ‘Nou, je zei tegen me: “Schrijf even je naam en tele­foonnummer op!” Ik dacht: zo doe je dat toch niet? Maar ik vond je wel leuk, dus ik antwoordde: “Prima, maar regel dan in elk geval pen en papier.” Een halfuur later kwam je daarmee terug, én met een betere tekst: dat je me graag beter wilde leren kennen. De dag daarna belde je al.’

'Van die jaloezie was ik in vorige relaties een beetje moe geworden'

ERIK: ‘Ik vond je leuk, spontaan, en bij onze eerste afspraak had ik al door dat je niet jaloers was op het opwindende leven dat ik in de ogen van veel mensen leidde. Daar was ik in vorige relaties een beetje moe van geworden, dus ik was opnieuw zoekende. Jij was na een langere relatie ook weer vrijgezel.’

MARIKA: ‘Ik was na tien jaar verkering getrouwd met mijn jeugdliefde, wat al snel een totaal verkeerde beslissing bleek. Toen ik jou ontmoette, woonde ik tijdelijk bij mijn ouders en was ik net een halfjaar alleen. Ik vond het wel wennen. Maar tegelijkertijd had ik de behoefte op mezelf te gaan wonen, te ontdekken wat ik echt wilde. We zijn die zomer nog los van elkaar op vakantie geweest.’

ERIK: ‘Omdat de plannen al vaststonden. Ik ging met Lex en andere vrienden met de Transsiberië Express dwars door Rusland naar Peking, want dat kon toen net. En daarna door naar Shanghai, Hongkong, Macau...’

MARIKA: ‘Intussen hield je goed contact. Toen ik daarna met vriendinnen naar Ibiza ging, kwam er van feesten niet veel terecht omdat jij in mijn hoofd zat. Ik vond het leuk dat je ondernemend was, altijd het voortouw nam en heel erg een mening had over alles.’ Plagerig: ‘Terwijl ik nu vaak denk: hou die mening maar even voor je.’

ERIK, LACHEND: ‘Ja, corona werkte wat dat betreft niet erg bevorderlijk!’

Ben je nog alleen gaan wonen, Marika?

MARIKA: ‘Zeker, ruim een jaar. Intussen gingen we vaak samen weekendjes weg. Ons eerste tripje was naar Parijs, echt heel leuk.’

ERIK: ‘We gingen erheen in mijn Porsche. Kappie eraf, lekker blazen. En af en toe stilstaan om tijd te rekken zodat we geen bon kregen.’

MARIKA: ‘Ik wist direct dat je treingek was.’

ERIK: ‘Je rijdt voor een deel langs de spoorlijn, dus dan zag ik zo’n tgv keihard voorbijkomen. Toch wel frustrerend, al mocht het de pret uiteraard niet drukken.’

Wat vond je van Eriks radiobekendheid?

MARIKA: ‘Nou, hij was net overgestapt van Veronica naar Radio 538, waar hij voor zijn gevoel weer onderaan moest beginnen. Dus het was geen instant-successtory.’

ERIK: ‘Het ging inderdaad niet meteen van een leien dakje.’

MARIKA: ‘Al bracht je werk ook leuke dingen met zich mee. Op een keer nodigde je me uit voor de film. Dat bleek een première. Van een afstand zag ik de fotografen al staan. Ik kwam rechtstreeks uit mijn werk en vroeg: “Had ik me hiervoor niet anders moeten kleden?” Waarop jij zei: “Nee joh, dat maakt niks uit!” We zijn toen wel via een zijdeur naar binnen geslopen.’

ERIK: ‘Dat was dus even een leermomentje...’

MARIKA: ‘Maar gelukkig heb je nooit negatief in de roddel­bladen gestaan.’

ERIK: ‘We kennen die gasten al jaren, doen nooit moeilijk als ze een foto willen. Dat hoort erbij en het werkt twee kanten op. Als ik bezig ben met een nieuw project, is publiciteit van harte welkom.’

Is de liefde voor treinen een bindende factor?

MARIKA: ‘Nee, ik heb er echt niks mee. Maar ik vind het wel schattig en ben ook heel blij dat Erik een hobby heeft. Van zichzelf is hij namelijk nogal druk. Als hij zijn energie niet kwijt kan, wordt hij onrustig.’

ERIK: ‘Vroeger noemden ze dat adhd.’

MARIKA: ‘Het gaat met die treintjes wel voortdurend op en neer. De ene keer ben je trots dat alles op rolletjes loopt, een paar dagen later loop je te vloeken.’

ERIK: ‘Je hebt met zo’n minispoorbaan dezelfde problemen als de NS: vorst, blaadjes... Een tak op de rails kun je met een boom vergelijken. En het valt niet mee dat ik met elk uitbreidingsplan eerst langs de gemeenteraad hier in huis moet.’

MARIKA: ‘Ja, je wilde de voortuin erbij nemen. Eerst vond ik dat prima, maar toen zei onze jongste dochter: “Het is het laatste stukje gras, mam. Wij hebben er nog gespeeld, en wat als we zelf kinderen krijgen?” Daar zat ook iets in. Want jij wil hier tot je tachtigste blijven wonen.’

ERIK: ‘Minimaal.’

Hebben jullie altijd een goede balans tussen werk en privé kunnen vinden?

MARIKA: ‘Toch wel. Ik ben schoonheidsspecialiste en was een tijdje gestopt toen onze dochters klein waren, maar dat beviel slecht. Als Erik ’s avonds thuiskwam van zijn werk bij Radio 538 en vroeg wat ik gedaan had, kon ik alleen vertellen van mijn struggle met twee kinderen en één karretje bij Albert Heijn. Ik ben dus gauw weer aan de slag gegaan, met hulp van jouw ouders, mijn moeder en Peter (Dam, de eerdergenoemde binnenhuisarchitect en huisvriend, red.), die zelfs een tijdje bij ons heeft gewoond.’

ERIK: ‘Ik werkte toen zes dagen per week, plus drie of vier avonden.’

MARIKA: ‘Als je er op zaterdag wel was, zat je werk nog steeds in je achterhoofd. Waren we samen in de Makro, zette je daar stiekem de radio’s op 538.’

ERIK, SCHULDBEWUST: ‘Dat was een beetje beroepsdeformatie. Maar we ontbeten altijd met het hele gezin en ik bracht onze dochters naar school.’

MARIKA: ‘Daar genoot je van. Rond hockey heb je trouwens ook veel gedaan.’

ERIK: ‘Brengen en halen vond ik hartstikke leuk, met zo’n stel kwebbelende meiden in de auto. Toen ze een telefoon kregen, werd het ineens een stuk rustiger. Ik heb ook gecoacht en gescheidsrechterd, wat niet altijd makkelijk was. Soms had je een vader of moeder die er zo fel inging dat er bijna een handgemeen ontstond.’

MARIKA, LOVEND: ‘Dat is jouw kracht: je hebt maling aan wat anderen van je vinden en blijft gewoon bij je punt als je vindt dat je gelijk hebt.’

ERIK: ‘Ik heb wel wat geleerd in Den Haag.’

Den Haag? Ik dacht dat je in Hilversum zat.

ERIK: ‘Klopt, maar in de begintijd van 538 ben ik heel vaak in Den Haag geweest om politici te spreken en onze zaak te bepleiten. Als ik toen niet had doorgezet, hadden we in Nederland geen goede commerciële radio gehad. Ik ben in die tijd een volleerde lobbyist geworden, en een halve jurist.’

MARIKA, MET EEN VEELBETEKENENDE BLIK: ‘Jaaa, praten, praten, praten!’

ERIK, OPGERUIMD: ‘Heb ik toch het goede beroep gekozen!’

MARIKA: ‘Af en toe luisteren naar een ander, en letten op hóé je iets zegt, kan ook geen kwaad.’

ERIK, MET ZELFKENNIS: ‘Ik weet dat ik soms bot overkom of de indruk wek dat ik niet luister. Vaak komt dat doordat ik halverwege al snap waar die ander heen wil, maar goed, soms heb ik het mis. Naar jou probeer ik in elk geval wel altijd te luisteren.’

MARIKA: ‘Dan geef ik dus niet voor niets tegengas.’

Heb jij ook weleens kritiek, Erik?

ERIK: ‘Vooral bewondering, hoor. Marika is een fantastische moeder, die net iets beter signalen oppikt dan ik. Maar ze laat weleens het een en ander slingeren.’

MARIKA, BERUSTEND: ‘Ik ben een beetje slordig...’

ERIK: ‘Een béétje? Hahaha! Ik heb jarenlang de rommel van drie dames opgeruimd.’ Met lichte weemoed: ‘En nu zijn er alweer twee weg. Gek, zo snel als die tijd is gegaan.’

MARIKA: ‘Ik vond het best wennen, dat lege nest.’

ERIK: ‘Het is anders, maar óók leuk.’

MARIKA KNIKT: ‘Ik ben trots op hoe ze het rooien, en ze komen nog regelmatig thuis. Dan doen we spelletjes, net als vroeger.’

ERIK: ‘Ze vieren ook nog steeds vakantie met ons in ons huis op Ibiza, alleen nemen ze nu hun verkering mee. Er is me vaak voorspeld dat ik met een dubbelloops­geweer in de struiken zou liggen als er vriendjes op het toneel zouden verschij­nen, maar die drang heb ik helemaal niet. Ze komen met leuke kerels thuis.’

Hoe bevalt het leven met z’n twee­ën? Zijn jullie nog steeds zo druk?

ERIK: ‘Nee hoor, ik doe het veel rustiger aan. Al heb ik laatst wel gesolliciteerd op een nieuwe baan: trambestuurder op de toeristentram in Den Haag.

Voor één of twee keer per maand lijkt dat me geweldig, echt een jongensdroom die uitkomt.’

MARIKA: ‘Ik werk ook minder, hou alleen nog een paar vaste klanten aan. Dat klinkt misschien raar, want ik heb nu meer tijd dan vroeger en ben ook nooit uitgekeken geraakt op mijn vak, maar ik vind het wel mooi zo. Ik sport nu veel. Twee keer tennis in de week, golf...’

ERIK: ‘Dat laatste doen we vaak samen.’

MARIKA: ‘En we zitten wat vaker op Ibiza, soms los van elkaar: jij met vrienden, ik met vriendinnen. Als we er samen zijn, hebben we ook veel aanloop van vrienden en familie.’ERIK: ‘We hebben altíjd veel aanloop. Ik denk dat er hier ook zeker één, twee keer in de week mensen mee-eten. En anders zitten we vaak te netflixen, ook heel gezellig.’

MARIKA: ‘Het fijne van ons vind ik dat we goed op elkaar zijn ingespeeld en een sterk team vormen als het om belangrijke dingen gaat. Misschien denken we niet over alles hetzelfde, maar dat mag ook gewoon.’

ERIK: ‘In een van mijn vroegere relaties moest ik na een woordenwisseling weleens drie dagen tegen een chagrijnig hoofd aankijken. Met jou heb ik dat gelukkig nooit gehad. We kunnen soms best een stevige discussie hebben, maar vijf minuten later is het: bakkie koffie, schat?’

Over Erik en Marika

Erik de Zwart werd in 1957 geboren in Amsterdam en debu­teerde in 1978 bij kabelnetpiraat Radio Unique. Via Radio Caroline, Veronica en de TROS keerde hij in 1986 terug naar Veronica, waar hij tal van goed beluisterde programma’s presenteerde, waaronder Bart en De Zwart en de Nederlandse Top 40, als opvolger van Lex Harding.

Eind 1992 vertrok hij bij Veronica, om een halfjaar later samen met Harding Radio 538 op te richten. Hier was hij behalve presentator ook programmaleider en later algemeen directeur. In 2000 werd hij uitgeroepen tot Radioman van het Jaar.

Tussen 2003 en 2005 werkte hij bij Talpa Radio International, dat Radio 538 overnam. Sinds eind 2006 is hij voorzitter van de Stichting Nederlandse Top 40, weer als opvolger van Harding. Eind 2019 richtte hij 24trains op, een online­platform voor treinliefhebbers.

Marika de Zwart-van den Brink groeide op in Nijkerk. Ze is schoonheidsspecialiste en heeft met Erik twee dochters: Merel (22) en Jasmijn (21).  

Deze aflevering van Relatiegeheimen heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan © Nouveau / DPG Media 2022

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in