De relatiegeheimen van Antoinette Beumer en Maaik Krijgsman

'Op papier waren we bepaald niet voor elkaar bestemd.'

Allebei zijn ze gewend de leiding te nemen. En zo werd tango een soort relatietherapie voor Antoinette Beumer en Maaik Krijgsman. Zij rekende af met haar angsten, hij werd ongevraagd vader. ‘Toen we trouwden, wist ik: nu blijft hij.’

Anderhalf jaar zitten Antoinette Beumer (59) en haar man Maaik Krijgsman (52) nu met hond Sambal in hun woning in Amsterdam-Noord, de eerste die ze samen kochten. Door de pandemie zijn ze noodgedwongen honkvast, maar gewoonlijk verblijven ze tenminste de helft van de tijd in een huurhuis op het Franse platteland, ver van de bewoonde wereld.

Daar kunnen ze heerlijk ongestoord werken. Antoinette schreef er haar prijswinnende debuutroman Mijn vader is een vliegtuig, en Maaik bouwde er later aan het script van de gelijknamige film, die eind september het Nederlands Film Festival opent. ‘Een ongelofelijke wij-productie,’ volgens Antoinette, die zelf voor de regie tekende. Maar vooral ook een indringende, ijzersterk geacteerde film, waarin prille veertiger Eva (Elise Schaap) tot het uiterste gaat om via haar geesteszieke vader (Pierre Bokma) de blanco plekken in haar jeugdherinneringen in te vullen.

Autobiografisch is het verhaal niet, maar het heeft wel alles te maken met de persoonlijke geschiedenis van Antoinette. Ook haar vader vertoonde psychotische trekken en kwam rond zijn veertigste in een inrichting terecht, nadat haar moeder de relatie met hem had verbroken.

Haar eigen leven stond al evenzeer rond die leeftijd op zijn kop.

Eva raakt geestelijk uit balans na het overlijden van je moeder. Was dat bij jou ook de trigger?

ANTOINETTE: ‘Nee, mijn moeder overleed in 2013, toen ik al 51 was. De aanleiding bij mij was mijn eigen scheiding (van regisseur Joram Lürsen, red.), toen ik veertig was. Door de geestesziekte van mijn vader heb ik ook altijd een latente angst gehouden om gek te worden, net als hij, maar in die tijd stond die angst meer op de voorgrond.’

Maaik, wanneer kwam jij het leven van Antoinette binnen?

MAAIK: ‘Op haar veertigste. We kenden elkaar al langer via een gezamenlijke vriendin en spraken elkaar weleens op feestjes, maar ik was gelukkig niet het breekijzer. Antoinette was al een halfjaar alleen toen we verliefd werden.’

ANTOINETTE: ‘Mijn angsten waren het hevigst in de periode vóór en tijdens de scheiding. Toen wij iets kregen, had ik er al een paar maanden therapie op zitten, dus het ging al beter.’

MAAIK, SPEELS: ‘Ik was eigenlijk the happy end.’

Wat vonden jullie aantrekkelijk aan elkaar?

MAAIK: ‘Antoinette heeft een onweerstaanbaar gevoel voor humor. Stoer, jongensachtig, op een filmset is ze echt one of the guys. Ze kan het leven ook goed omarmen, houdt van reuring, wil nooit een feestje missen. Ik ben introverter, meer een toeschouwer, dus soms haalt ze me uit mijn comfortzone. Verder is alles groot aan haar: grote bos krullen, grote mond, lange benen. Ik vind haar nog steeds bloedmooi.’

ANTOINETTE: ‘Ik vond Maaik ongelofelijk knap. Met langer haar dan nu, en ook heel groot. Dat had ik natuurlijk al eerder geregistreerd, maar nooit met het idee: iets voor mij. Omdat ik al een man en twee kinderen had, en bovendien is hij zeven jaar jonger. Overigens komt mijn gevoel voor humor er vooral op neer dat ik altijd vreselijk om hém moet lachen.’

Jullie hadden raakpunten, maar ook aardig wat verschillen.

ANTOINETTE: ‘Ja, als je het op papier had gezien, had je niet gedacht: die twee zijn voor elkaar bestemd. Alleen al vanwege het verschil in levensfase.’

MAAIK: ‘Ik woonde met een paar vrienden in een oude boerderij in Holysloot, een beetje houtje-touwtje, en jij zat in een keurig huis in de Watergraafsmeer de helft van de week, met je twee dochters van toen vijf en negen. In het begin hadden we ook een soort halftime-relatie.’

ANTOINETTE: ‘Jij maakte in die tijd documentaires en ik commercials, dus dat was ook anders. Kwam ik in mijn grote Jeep Cherokee aanrijden in Holysloot, dachten jouw vrienden: van wie is die patserbak?’

MAAIK: ‘Jouw dochters waren in elk geval geen obstakel. Zelf heb ik nooit een kinderwens gehad, maar ik vond het prima dat ze vanzelf ook deel gingen uitmaken van mijn leven. Nu zijn ze alweer 24 en 28, en superbelangrijk voor me. Zo kan het lopen.’

ANTOINETTE: ‘Voor hen betekende het veel dat wij gingen trouwen.’

MAAIK: ‘Na zeven jaar. Ik wist dat jij dat graag wilde en dacht: ik teken graag bij, dus waarom niet? Maar voor hen was het bijna belangrijker dan voor ons. Omdat ik vanaf dat moment niet meer alleen jóuw vriend was, maar ook echt hún stiefvader.’

ANTOINETTE: ‘In die tijd zijn we ook gaan samenwonen. Nou ja, niet officieel: je kwam op de bank slapen en bent nooit meer weggegaan.’

Is dat leeftijdsverschil nog een issue?

MAAIK, GRAPPEND: ‘Ik zeg elke dag tegen Antoinette dat ik nog nooit met zo’n oude vrouw ben geweest. Dat klopt ook, maar ik heb er nooit een seconde over nagedacht.’

ANTOINETTE: ‘Gelukkig ben je ook een beetje een ouwe lul in een jong velletje.’

MAAIK, GESPEELD VERONTWAARDIGD: ‘Nu ben ik ineens een ouwe zak…’

ANTOINETTE, MONTER: ‘In een goddelijk lichaam, ik zou ervoor tekenen. Maar ik moet bekennen dat ik de eerste jaren behoorlijk onzeker ben geweest, ook omdat je volgens die wederzijdse vriendin een totale womanizer was.’

MAAIK: ‘Absolute onzin!’

ANTOINETTE: ‘Dus toen we gingen trouwen, wist ik: nu blijft hij.’

MAAIK: ‘Die vriendin was nog getuige bij ons huwelijk.’

Als regisseurs zijn jullie allebei gewend de leiding te nemen. Hoe gaat dat onderling?

MAAIK: ‘Als documentairemaker moet ik kunnen improviseren, genoegen nemen met wat er is. Terwijl Antoinette uit een hoek komt waar ze alles naar haar hand kan zetten. Er is een berucht verhaal over een locatie voor een buitenscène die Antoinette kwam inspecteren, waarop ze zei: “Kan die boom weg?”’ Plagerig: ‘Dat tekent de onderlinge verhoudingen.’

ANTOINETTE: ‘We hebben samen een documentaire geregisseerd over Hans Klok en dat ging fantastisch, doordat we de taken goed verdeeld hadden. Het gaf ook een enorme verdieping aan onze relatie, omdat ik jou voor het eerst aan het werk zag en onder de indruk raakte van hoe goed je was. Maar thuis kan ik weleens dwingend zijn. Dan heb jij iets geregeld en wil ik het toch anders.’

MAAIK, DROOG: ‘Ik heb vanmiddag nog tickets omgeboekt van Kreta naar Athene.’

ANTOINETTE, VERONTSCHULDIGEND: ‘Maar als een van ons tweeën iets niet wil, dan gaat het niet door. En we kunnen elkaar goed vrij laten.’

MAAIK: ‘Jij bent inderdaad geen eindbaas bij onze beslissingen, maar ik kan wel aardig tweede viool spelen. Dat moet ook als je een relatie begint met iemand die kinderen heeft, want die gaan altijd voor.’

Elkaar vrij laten. Hoe ziet dat eruit in de praktijk?

ANTOINETTE: ‘Het begon al met onze halftime-relatie. De rest van de tijd konden we zelf invullen.’

MAAIK: ‘Het was best prettig om óók je eigen gang te kunnen gaan, dus dat aspect is er altijd gebleven. Ik heb voor de VPRO veel reisseries gemaakt, bijvoorbeeld met Ruben Terlou in China. Dan was ik maandenlang weg. En jij zat voor je films soms ook maanden in het buitenland.’

ANTOINETTE: ‘Ik ga af en toe met vriendinnen naar Frankrijk. Waar wij het overigens ook verrassend goed met z’n tweeën uithouden, op een halfuur rijden van de dichtstbijzijnde winkels, met niks en niemand om ons heen.’

MAAIK: ‘Vier jaar geleden gingen we erheen, opdat ik daar de dramaserie Vechtershart kon schrijven. Jij wilde uitrusten, maar toen schreef je je boek.’

ANTOINETTE: ‘Na twee weken was ik wel uitgerust, dus ik dacht: wat nu?’

MAAIK: ‘We leiden daar een veel basaler leven. Als het water op is, moeten we een oplossing zoeken.’

ANTOINETTE: ‘Geen tv, slecht internet, het is een heel andere manier van de dag doorkomen. We hebben wel afgesproken dat we het een beetje leuk houden voor elkaar, dus niet gaan drinken en niet verslonzen.’

Jullie zijn dus óók allebei schrijvers. Praten jullie vaak met elkaar over jullie werk?

MAAIK: ‘O ja, voortdurend. Ik zat net nog vast in een aflevering van mijn serie en heb daar tijdens de lunch een halfuur lang over zitten vertellen aan Antoinette. Dat alleen helpt eigenlijk al.’

ANTOINETTE: ‘Aanvankelijk was ik van plan zelf het script voor Mijn vader is een vliegtuig te schrijven, maar ik merkte dat ik veel te dicht op de materie zat. Jij zei toen: “Doodzonde, laat mij het proberen!” Echt heel fijn. Ik weet ook niet wat ik zou moeten met iemand die mijn werk niet begrijpt, en andersom.’

MAAIK: ‘Bij ons gaat het echt altijd over verhalen.’

De film heeft komische momenten, maar komt ook behoorlijk binnen, zeker ook door de autobiografische elementen. Was dat lastig voor jou, Maaik?

MAAIK: ‘Nee, ik heb het boek vooral beschouwd als een verhaal, waarbij het mijn taak was de tekst om te zetten in iets wat je kunt zien. Met innerlijke monologen kom je niet ver in een film. Die vertaalslag naar scènes, dialogen, visuele metaforen, in feite een heel nieuw verhaal, dát was de uitdaging.’

ANTOINETTE: ‘Toch heb je sommige dingen dichter naar mijn realiteit toe geschreven dan ikzelf in mijn boek heb gedaan. Heel bijzonder.’

Wat doen jullie samen buiten het werk?

ANTOINETTE: ‘We hebben een tijdlang samen op tangoles gezeten.’

MAAIK: ‘Dat was een soort relatietherapie, want bij een tango moet de man leiden. Heel erg leuk.’

ANTOINETTE: ‘We konden ook ruzie hebben…’

MAAIK, ZONNIG: ‘Knallende ruzie! De grap is dat je de ander op een zachte, subtiele manier moet sturen, maar als je een figuur nog niet zo goed beheerst, kan het soms wat dwingender overkomen.’

ANTOINETTE: ‘Jij had al jaren tango gedanst en ik kon het eerst echt helemaal niet. Best frustrerend. Maar nu kunnen we op feestjes nog steeds een show maken op de dansvloer.’

MAAIK: ‘Als het niet te lang duurt, anders wordt het misschien gênant.’

ANTOINETTE, ONBEVREESD: ‘Welnee, je ziet ze allemaal denken: aaaah! Bergwandelen doen we ook.’

MAAIK: ‘Alleen wil jij om de honderd meter een grote stip zien, zodat je zeker weet dat je op de juiste route zit.’

ANTOINETTE: ‘Ja, dat is het rare: jij bent voorzichtiger en ik ben banger. Al ga ik soms door mijn angsten heen.’

MAAIK: ‘Maar ik zal je nooit pushen.’

Antoinette, helpt geluk tegen angsten?

ANTOINETTE: ‘Ja. Al besef ik heel goed dat geluk kwetsbaar is, je ook weer ontnomen kan worden. Als ik er te veel op inzoom, word ik dáár weer angstig van.’

Over Antoinette en Maaik

Antoinette Beumer is de oudste zus van Famke Janssen en Marjolein Beumer. Ze voltooide de Amsterdamse Theaterschool, regisseerde verschillende tv-series en maakte samen met Maaik Krijgsman de documentaire See you in Vegas (2007). Na haar debuutfilm De Gelukkige Huisvrouw (2010) volgden onder andere Loft (2010) en Soof (2013). Mijn vader is een vliegtuig – naar een boek van Antoinette en een script van Maaik - opent dit jaar het Nederlands Film Festival en draait vanaf 30 september in de bioscopen.

Maaik Krijgsman studeerde Algemene Letteren en Psychologie. Begonnen als researcher en tekstschrijver bij IDTV verzorgde hij de montage van diverse tv-documentaires, om vervolgens zelf documentaireproducties te gaan regisseren, waaronder de reisseries met Ruben Terlou. Momenteel werkt hij als hoofdschrijver aan een dramaserie voor NTR/BNNVARA.  

Deze aflevering van Relatiegeheimen heeft eerder in de printeditie van Nouveau gestaan © Nouveau / DPG Media 2021

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in