Sylvia: 'We houden ons aan de regels, maar we gaan wél door met ons leven'

Mijn richtingsgevoel is legendarisch. Slecht welteverstaan. Meer dan eens ben ik vergeleken met een Amersfoortse Zwerfkei. Zonder de navigatie in mijn auto zou ik heel veel plekken enkel met een gruwelijke omweg bereiken. En in sommige gevallen gewoon helemaal niet.

Ik kan nu ook zo een aantal mensen opnoemen die hardop beginnen te lachen omdat ze de voorbeelden uit hun blote hoofd kunnen opnoemen. Sinds ik, ook aan mezelf, heb toegegeven dat ik inderdaad op de wc de Donald Duck zat te lezen toen ‘navigatie’ werd uitgedeeld, hoef ik gelukkig niet meer te doen alsof. Scheelt een boel stress.

Bekend terrein

En richtingsgevoel, dat is best een dingetje met wandelen. Ja, ook hier spreekt ervaring. Wanneer ik met mezelf ga wandelen, alleen dus, kies ik daarom altijd voor routes die ik blind weet. Want hé, een omweg en nieuwe dingen zien zijn best heel leuk, maar je moet wel ook weer naar huis. Lopend.

Ik hou van bomen, ik heb er ‘dus’ ook ietsje veel foto’s van

Euregio

Ik woon in het Zuid-Limburgse Heuvelland, en dat is onbetwistbaar één van de mooiste wandelregio’s van ons land. Het ligt in Nederland, en tegelijkertijd in de Euregio Maas-Rhein. 

Vanuit ons huis zijn we sneller in hartje centrum Aken dan in Maastricht. Wij komen dus altijd al het hele jaar in Aken. En Keulen. O, en in Hasselt, bij onze zuiderburen. Om te shoppen, te eten én te wandelen.

Wandelen in Duitsland

Wandelen is iets wat we graag samen doen. Het is goed voor lijf & leden, én voor je geest.

Afgelopen zondag had mijn Lief een leuke route van 8 km in Würselen (D) gevonden.

Natuurlijk kun je prima wandelen met een fles water en een appel in je rugzak, maar liever combineren we het met lekker eten en drinken. In Duitsland kan dat. En zo genoten we halverwege van een heerlijke lunch bij de Teuterhof waar we acuut een vakantiegevoel kregen. Simpelweg omdat we gezellig samen ergens konden zitten en eten. Binnen, met een muziekje, en vriendelijke mensen die het leuk vonden dat we er waren.

Leren leven met Covid

Nederland is  aangesloten bij de Europese Unie. Je weet wel, dat verband van landen dat voor solidariteit en eenheid ging zorgen. Dat is ongetwijfeld ook de reden dat elk land nu een eigen corona-aanpak heeft. Alle overheden zeggen: ‘Covid gaat niet meer weg, we moeten ermee leren omgaan’.

Prima, kunnen we. We doen ons best. Voor ons betekent het dat we ons hebben laten vaccineren, en de booster ook al hebben gehaald. Voor mijn part wordt het elk jaar een soort griepprik, en uiteraard volgen we zoveel mogelijk de algemene richtlijnen.

Overal waar ik kom in Duitsland word ik écht gecontroleerd: mijn Corona-check, bijna altijd kijken ze ook naar de ‘details’ én ze vragen om een ID. Bovendien draagt bijna iedereen een FFP2-masker. Eerder droeg ik ook de meer ‘fashionable’ exemplaren, maar als dit beter helpt, prima, doe ik dat. Vind ik het leuk? Nee. Maar ik heb er ook geen last van, hoogstens beperkt. Ik heb wel zwarte, ziet er net wat beter uit. Dus ja, wij gaan door met ons leven. En nee, ik voel me daar niet schuldig over. We doen wat we kunnen, maar we willen ook door.