Marion blogt: "Met Máxima naar een première, dat maak je niet elke dag mee."

De première van The Color Purple afgelopen maandag in Amsterdam was om verschillende redenen spannend en bijzonder om te mogen bijwonen.

Het stuk, bekend als film uit de jaren tachtig met o.a. Oprah Winfrey, wordt gespeeld in een zogeheten pop-up-theater op het NDSM-terrein in Amsterdam Noord. Hip, dus, met leuke restaurants op struikelafstand (heerlijk met je premièrehakken tussen de betonnen platen en oude klinkers, maar een kniesoor).

Een enorme loods is er tijdelijk omgetoverd tot tribunetheater. En dat hebben ze heel goed gedaan. Zelden maak je het mee dat je in de pauze van een voorstelling niet in de rij hoeft te staan bij de dames-wc’s.

Nog minder vaak heb je de mazzel dat je in een locatietheater stoelen hebt waar je zelfs na een dikke twee uur nog geen houten zitvlak aan overhoudt. Complimenten!

Máxima

Een andere reden waarom het publiek vol BN’ers misschien wel even gespannen was als de cast van de productie, was de aanwezigheid van Koningin Máxima. Het blijft wennen, hoor vind ik, een staande ovatie in een theater voordat er ook maar een acteur het podium heeft betreden.

Natuurlijk zag Máxima er weer uit om te stelen (mensen in uniform deden alles om dat te voorkomen) in haar zachtroze zijden broek met bijpassende top en grijze omslagdoek. Het haar losjes opgestoken, stralende glimlach…

De cast

Twee en een half uur is nog een hele zit, zelfs op stoelen die elke toets van kritiek doorstaan. Gelukkig heeft Opus One ervoor gekozen om niet de tragische kant van het verhaal te benadrukken. Er werd veel gelachen door het publiek waarin meer celebrities te vinden waren dan op de planken.

De meeste castleden stonden weliswaar al in andere producties, zoals Jerrel Houtsnee die te zien was in Miss Saigon en Kenneth Herdigein die iedereen kent van Amandla Mandela!, en langer geleden Zeg ’ns AAA’, maar niet bij alle acteurs rinkelen meteen belletjes.

Je moet van dit genre theater houden, gospel, meerstemmige zang en top-of-your-lungs-werk.

Maar ik heb zelden zo’n enthousiaste ploeg bij elkaar gezien. Uitspringers waren voor mij de jonge Naomi van der Linden (27), die de hoofdrol van Celie speelt, ze is grappig en ontroerend tegelijk. Dat geldt trouwens ook zeer voor Edwin Jonker (Mister), die mooi en beheerst zong.

De boodschap

Naomi: ‘Voor mij was de belangrijkste les uit het spelen van Celie, het besef dat je er mag zijn. Het maakt dan niet uit wie of wat je bent: man, vrouw, homo, hetero, wit of zwart.’

Want daar gaat The Color Purple natuurlijk over. Het recht om te zijn wie je bent.

Het verhaal

Een jong meisje in een zwarte gemeenschap in Amerika wordt misbruikt door haar stiefvader. Twee kinderen komen daaruit voort, die haar worden afgenomen. Ze wordt meegegeven aan een wrede man, Mister, die haar slaat, vernedert en scheidt van haar geliefde zus…

Maar zoals gezegd houdt Opus One het ondanks die zware ingrediënten luchtig. Overal gloort, klinkt en zingt de hoop… En aan het eind is er alle reden tot vrolijkheid.

Dat is mooi en bemoedigend, al is het einddoel pas echt bereikt als je als witte toeschouwer niet meer ziet dat de cast van The Color Purple alleen uit donkere mensen bestaat.

Het wordt toch echt tijd dat we acteurs en zangers gaan casten op hun talenten en niet op hun kleur dan zouden de theaters allang niet meer van die witte bolwerken zijn en deze avond geen uitzondering. We hebben nog een weg te gaan.

Na afloop

Nadat het uitzinnige publiek enigszins was bedaard, ging Máxima nog met de cast op de foto, heb ik toch nog even een plaatje kunnen schieten.

The Color Purple is is april, mei en oktober te zien op de NDSM WERF Amsterdam. www.colorpurplemusical.nl