'Ik vond mezelf jong en stoer op de fiets, tot ik fitte zeventigers uit Brabant tegenkwam'

Na een huwelijk van dertig jaar koos journalist Karin Kuijpers voor een leven als single. In Nouveau schrijft ze over wat ze tegenkomt op haar pad, extreem fitte zeventigers, bijvoorbeeld.

Ik moest even moed verzamelen.

Het treuzelen duurde twee dagen, maar onder het motto ‘kies de weg van de meeste weerstand’, vertrok ik.

Het idee was om 400 kilometer af te leggen langs de Loire. Te beginnen in Tours bij de kastelen en eindigend met een plons in zee bij Saint-Nazaire. In mijn uppie. Na vijf minuten op mijn fiets genoot ik al als een gek en vroeg ik me af waar al die weerstand voor nodig was geweest. Angst voor het onbekende = doorgaans angst voor noppes. En alleen is maar alleen... dat werk.

Maar ik werd een blij ei. Alleen op de pedalen, zwierend door die prachtige dorpjes met bloeiende tuinen, langs een eigenzinnige Loire en door donkere bossen. Die laatste vond ik wel een beetje eng, maar de fluitende vogels zeiden dat er geen enge mannen achter bomen stonden.

Last hebben van FOMO was onmogelijk, want ik kwam geen mens tegen. Het leek alsof iedereen gewaarschuwd was dat ik eraan kwam. Ik sliep in kastelen – want, sorry, ‘luxepoes’ en voor wie waren die pronkjuwelen er anders neergezet? – en zelfs daar waren nauwelijks gasten.

Ik vond mezelf maar een jonge, stoere meid, dat ik elke dag zo’n 60 tot 80 kilometer fietste. Met tegenwind ja, en ja, ook van een e-bike krijg je spierpijn.

Na twee weken kwam ik aan bij de havenstad Saint-Nazaire. Wat ik niet wist, is dat ze daar een brug hebben die je over moet. Een brug van 61 meter hoog en 3356 meter lang. Voor fietsers niet geschikt, daarom rijdt er een speciaal busje dat hen overzet. Alleen niet in het voorseizoen.

Ik nam een bubbeltje in een kroeg en besloot: dit is dé kans om mijn hoogtevrees te overwinnen en me te bevrijden van de nachtmerries die me als kind in de greep hielden, die waarin ik van een brug viel.

Ik ging. Het was doodeng. Ik had een halve meter ruimte tussen de afgrond en het razende verkeer. Naar de top komen, leek eindeloos. Mijn hart bonkte net zo hard als mijn schietgebedjes klonken. Het lukte. Gillend van geluk ging ik de brug af.

Twee dagen later stapte ik met mijn fiets in de trein terug naar Tours. Een echtpaar met fietsen kwam bij me zitten. Het bleken Jan en Corrie uit Brabant, 76 en 72. Ze vroegen wat ik voor reis had gemaakt. Ik vertelde vol trots over mijn tour en de brug die ik had genomen.

En wat hadden zij gedaan? Nou, hetzelfde parcours, maar dan in zes dagen en op een gewone fiets. Huh? ‘Wel fietsen met veel versnellingen hoor’, grapte Corrie. En ze gingen ook nog even die andere 500 kilometer pakken van het fietstraject langs de Loire. Ze hadden eveneens de Millaubrug gedaan, de hoogste brug van Europa van 270 meter. Ik rekende uit: dus vierenhalf keer zo hoog als mijn brug.

Jan en Corrie waren totaal geen bluffers, hoewel Jan nog wel even in het gangpad ging liggen en zijn benen over zijn hoofd legde om zijn lenigheid aan te tonen. Toen werd het aan mijn kant van de trein stil.

Elke week het laatste nieuws ontvangen in je mailbox? Het beste van Nouveau.nl, Máxima en cultuur voor leuke vrouwen met stijl. Schrijf je in