'Abigail Disney? Dat is een serieus onverschrokken vrouw'

We gebruiken het woord ‘filantropisch’ vaak wat neerbuigend: ‘We zijn geen filantropische instelling’. Maar hoe mooi zou het zijn als we allemaal een beetje de filantroop in onszelf zouden ontdekken?

En, een ander bekend gezegde:

‘Don’t bite the hand that feeds you’, oftewel: bijt niet in de hand die je voedt.

Abigail Disney dacht op een bepaald moment: ‘Laat ik dat nu juist ‘ns wel doen’.

Als je als telg van de Disney-clan ongenadig hard uithaalt naar het grote, immense populaire, Disney-imperium, dan dekt het woord ‘stoer’ de lading niet. Toch is dat precies wat de kleindochter van Roy Disney genadeloos heeft gedaan en nog steeds doet: alle zwakke en slechte punten van Disney blootleggen. Dan ben je niet ‘best heel stoer’, dan ben je serieus onverschrokken.

Wie is Abigail Disney eigenlijk?

Abigail Edna Disney, geboren op 24 januari 1962. Gestudeerd aan de universiteiten Yale, Stanford en Columbia; heeft masters in de Engelse literatuur en filosofie. Sociaal activist en filantroop. Getrouwd en moeder van vier kinderen. Miljonair. O ja, én dus de kleindochter van Roy Disney die samen met zijn broer Walt Disney het wereldbedrijf Disney oprichtte.

Abigail heeft zich altijd al ingezet voor vrouwenrechten en de, vaak achtergestelde, positie van vrouwen in de samenleving. In die hoedanigheid heeft ze ook al veel awards in ontvangst mogen nemen voor diverse documentaires die zij (mede) heeft geproduceerd.

Miljonairsclub

Dat ze miljonair is, daar doet ze niet stiekem over. Ze is dan ook geen miljonair van het foute soort dat alleen maar ‘meer-meer-meer’ wil. Nee, Abigail is lid van de Patriotic Millionaires.

In het kort:

En ja, het zijn vooral witte mannen, en een enkele witte vrouw, dus diversiteit is er nog niet heel veel. Dat klopt ook met de verdeling van welvaart in de VS: Een paar jaar geleden was het vermogen van de ‘gemiddelde’ witte Amerikaanse familie 171.000 dollar, en dat van de ‘gemiddelde’ zwarte Amerikaanse familie 17.600 dollar. (bron: McKinsey)

De werkgever mag gerust veel meer verdienen dan de medewerker

Abigail heeft dus al bijna al haar hele leven oog voor anderen. Dat haar opa 35 x keer zoveel verdiende als sommige medewerkers, daar kon ze nog wel mee leven, en ik ben het daar helemaal mee eens. De oprichter en eigenaar van een bedrijf zet de strategie uit. Neemt het ondernemersrisico voor zijn rekening. En heeft de grootste verantwoordelijkheid, waaronder het even eenvoudige als angstaanjagende besef dat je verantwoordelijk bent voor het élke maand opnieuw kunnen uitbetalen van de salarissen. Crisis of geen crisis, pandemie of geen pandemie, je medewerkers moeten ook hun huur/hypotheek betalen.

Een volledige baan en toch afhankelijk van de Voedselbank?

Edoch, vandaag de dag is het salaris van de hoogste Disney’ers ruim 1.000 (!) keer zoveel als dat van de mensen die onderin de boom zitten.

De bizarre ongelijkheid in het beloningssysteem van Disney is Abigail al jaren een doorn in het oog. In 2019 verscheen er een interessant opiniestuk van haar hand in The Washington Post, maar nu, in 2022 is daar de documentaire: The American Dream and Other Fairy Tales. In deze documentaire worden vier Disney-medewerkers gevolgd, en gaat Abigail in gesprek met diverse andere medewerkers.

‘Ik wil heel graag kinderen maar kan het niet betalen’

En zo kan het gebeuren dat een vrouw van 33 huilend vertelt dat ze hartstikke graag kinderen had gewild, maar dat het domweg geen optie is, en dat ze haar leven toch heel anders had gezien.

Als Abigail vraagt: ‘Wie van jullie is weleens afhankelijk van de Voedselbank?’ gaan bijna alle handen de lucht in. Of: ‘Wie van jullie heeft weleens in zijn auto moeten slapen?’ en weer gaan alle handen omhoog. Medische zorg is voor een groot deel van de mensen niet te betalen.

Disney & Co. zijn ‘not amused’

Het is overbodig om te zeggen dat The Walt Disney Company niet heel blij is met Abigail. Men kwam met het volgende statement:

Daar voegden ze nog aan toe dat voor de laagste salarisgroepen een verhoging van 16% wordt doorgevoerd.

Abigail reageerde fijntjes: ‘Geweldig, maar het is slechts een stap. Mensen moeten ook worden gezien en gewaardeerd als mens. Voor wat betreft die opleidingsmogelijkheden, die zijn er enkel voor mensen die toch al op een goede positie zitten’.

Gevolgd door de tot nadenken stemmende woorden: ‘Hoe zouden de leden van de Raad van Bestuur het vinden als het hun zoon of dochter was die elk uur $7,- minder verdient dan het wettelijk minimumloon?’

Bij wie ligt eigenlijk de verantwoordelijkheid?

Ze sluit haar pleidooi af met een vraag: ‘Ligt de verantwoordelijkheid nu bij de Wet of bij de Werkgever?’ Die vraag is niet heel eenvoudig te beantwoorden. Door een verschuiving in de maatschappij, een verandering in onze normen en waarden, van een zorgmaatschappij naar ‘ieder voor zich’, veranderen ook de wetten. Want die wetten worden door mensen geschreven, goedgekeurd, en uitgevoerd. Er is dus nog wel een weg te gaan.

Wat dit met Nederland te maken heeft?

Nou, dit is niet iets wat alleen Disney aangaat. In Nederland hebben we een Amazon, en een Primark. Zomaar twee bedrijven die niet bepaald bekend staan om hun zorg voor de medewerker. Maar door er te kopen, draag je bij aan het voortduren van misstanden.

Duurzaamheid is meer dan een woord

Wat ik maar zeggen wil: Kies bewust. Verdiep je eens in de merken en winkels waar je koopt. Kies wat vaker voor die lokale ondernemer, en dat merk dat duurzaamheid écht in z’n DNA heeft, letterlijk en figuurlijk. Dus niet alleen met gerecycled katoen en vegan sneakers, maar ook arbeidsomstandigheden en salaris van de mensen. Op die manier ben in je in feite al hartstikke filantropisch bezig ?